In een studie getiteld "Droplet dispersion visualization for face shields and masks with exhalation valves", gepubliceerd in het tijdschrift "Physics of Fluids", hebben ingenieurs van de Universiteit van Florida vier soorten bescherming tegen coronavirus vergeleken: FFP2 type maskers, chirurgische maskers, maskers uitgerust met ventielen en plexiglas vizieren of gelaatsschermen. De doeltreffendheid van deze vier beschermingen werd getest met een laser die de verspreiding van microdruppeltjes, geprojecteerd uit testpoppen, traceerde door de kracht van een hoest te reproduceren. "Het vizier leidt de uitgestoten druppels in eerste instantie naar beneden. De "druppels ter grootte van een aerosol vallen echter niet op de grond, maar blijven onder de onderste opening van het scherm hangen. Bovendien stijgen deze druppels na enkele seconden weer op omdat ze warmer zijn dan de omgevingslucht", zo blijkt uit de onderzoeksresultaten. Deze observaties leiden tot de conclusie dat als het gelaatsscherm "de initiële voorwaartse beweging van de verstuiving blokkeert, de uitgestoten aërosoldruppels zich in de loop van de tijd over een groot gebied kunnen verspreiden", hoewel "de concentratie van de druppels afneemt".

Hetzelfde experiment werd uitgevoerd met maskers die zijn uitgerust met ventielen zoals die in anti-pollutiemaskers worden aangetroffen. Aangezien het oorspronkelijke doel van deze maskers is om de ingeademde lucht te filteren, is het niet verwonderlijk dat "het grootste deel van de uitgeademde lucht ongehinderd door de uitademingspoort gaat. De resulterende straal wordt naar beneden afgebogen, waardoor de initiële voorwaartse verspreiding van druppels wordt verminderd. De aerosoldruppels - die niet gefilterd werden door de klep - zullen zich echter uiteindelijk verspreiden over een groot gebied, afhankelijk van omgevingsstoornissen en luchtstromingspatronen, zoals in het geval van het gelaatsscherm".