Tijdens de COVID-19 pandemie werden verschillende soorten mondmaskers massaal gebruikt om de verspreiding van het virus tegen te gaan en de gezondheid te beschermen. Er werden echter vragen gesteld over de mogelijke negatieve effecten van intensief en langdurig gebruik van deze maskers. Tijdens het productieproces worden meerdere chemische stoffen gebruikt om bepaalde antimicrobiële en kwaliteitseigenschappen te verkrijgen. Er wordt namelijk vaak zilver toegevoegd omwille van zijn biocidale werking. Vanuit een conservatieve schatting van de blootstelling, bleek dat de hoeveelheid zilver die gebruikers inademen, over het algemeen onder de kritische waarden voor schadelijke gezondheidseffecten ligt, hoewel uitzonderingen mogelijk blijven afhankelijk van het type/merk van de maskers. Gezien de uitstekende fysische filtercapaciteit van veel maskers, kan het gebruik van zilverhoudende maskers gunstig zijn voor gezondheidswerkers die zwaar worden blootgesteld aan pathogenen, maar het extra voordeel van het zilver is waarschijnlijk klein voor het grote publiek.

Titaniumdioxide wordt meestal aan mondmaskers toegevoegd voor cosmetische eigenschappen (witter maken). Met behulp van een conservatieve risicobeoordeling werd vastgesteld dat gezondheidsrisico's niet kunnen worden uitgesloten in bepaalde gevallen van intensief gebruik en sterke maskerspecifieke TiO2 afgifte. Aangezien er enig bewijs is voor de mogelijke carcinogeniteit van TiO2 voor mensen, moet TiO2 op basis van het voorzorgsprincipe worden verboden in mondmaskers, met name in de wegwerpmaskers die gedurende 4 - 8 uur worden gedragen. De cosmetische voordelen en de beperkte antibacteriële en antivirale capaciteit van TiO2 wegen in deze korte periode niet op tegen vermijdbare gezondheidsrisico's.

Er zijn ook sporen van andere schadelijke stoffen gevonden, maar het gebruik daarvan is over het algemeen zeer beperkt en ligt onder de gezondheidsnorm. Wat betreft de invloed van micro- en nanoplastics op de gezondheid is verder onderzoek nodig. De Hoge Gezondheidsraad steunt daarom de oprichting van een onafhankelijk referentielaboratorium voor nanomaterialen.