Intensieve lichamelijke inspanning is belangrijker dan "minder eten" om de vicieuze cirkel van anorexia te verklaren
Afbeelding
Het zoeken naar een beloningseffect door lichamelijke inspanning zou een belangrijk aspect van de ziekte vormen dat genetisch beïnvloed zou zijn. Dit onderzoek, dat is gepubliceerd in het International Journal of Eating Disorders, zou het mogelijk kunnen maken de behandeling van patiënten die lijden aan anorexia nervosa te richten op het calorieverbruik (sport) in plaats van uitsluitend op voedingstekorten.
De prevalentie van anorexia doorgaans het leven van wordt geschat op iets meer dan 1% bij vrouwen. Philip Gorwood en Laura Di Lodovico van het Instituut voor Psychiatrie en Neurowetenschappen van Parijs (Inserm/Universiteit van Parijs) en van het GHU Psychiatrie & Neurowetenschappen van Parijs proberen al jaren de ziekte beter te begrijpen en de behandeling ervan te verbeteren.
Een van de dingen die zij onderzochten was het beloningseffect van niet eten en afvallen. "We weten dat anorexia nervosa gebaseerd is op een vicieuze cirkel, waarbij datgene dat mij doet afvallen zo bevredigend is in wat ik voel, dat ik de gevaren, die ik kan begrijpen, kan negeren. Deze afwijking in het besluitvormingsproces houdt duidelijk verband met het beloningseffect (de hersenen zenden boodschappen terug die de instandhouding van de stoornis bevorderen). Maar het is ingewikkeld te begrijpen hoe een gebrek (het ontbreken van voedsel) zelf een "bekrachtiger" kan zijn. Daarom hebben we in plaats daarvan gekeken naar de andere kant van gewichtsverlies: lichaamsbeweging. "verklaart Philip Gorwood.
Op basis van deze vragen hebben de wetenschappers in een vroegere studie aangetoond dat anorexia nervosa meer verband houdt met het plezier om gewicht te verliezen dan met de angst om aan te komen, en dat dit aspect genetisch zou zijn beïnvloed.
In hun nieuwe werk zetten zij hun beschouwingen over de klinische criteria van de ziekte en de erfelijkheid ervan voort door te kijken naar het begrip lichaamsbeweging. "Dit is een atypische benadering omdat lichamelijke inspanning niet wordt beschouwd als een klinisch symptoom van anorexia, ook al doen veel patiënten veel aan sport, met name om hun honger te beheersen en calorieën te verliezen," legt Philip Gorwood uit. Patiënten met anorexia blijven sporten, ook al leidt hun ondergewicht tot een geleidelijke achteruitgang van hun lichamelijke vermogens.
In hun recente studie tonen wetenschappers aan dat anorexiapatiënten meer positieve emoties rapporteren dan een controlegroep voor dezelfde hoeveelheid inspanning. "Het feit dat men aan sport doet, zorgt voor een positieve stimulans, waardoor de patiënten ondanks hun vermoeidheid of zwakte toch doorgaan met deze activiteit. Het calorieverbruik dat met deze lichamelijke activiteit gepaard gaat, is een bepalende factor die ertoe leidt dat men deze inspanning voortzet," legt Philip Gorwood uit.
Dit aspect werd niet aangetroffen bij de controlegroep, maar wel bij de familieleden van de patiënten. De studie suggereert dus dat deze eigenschap gedeeld wordt binnen de familie van mensen met anorexia. Lichamelijke activiteit wordt in verband gebracht met een beloningseffect, en dit zou een rol spelen bij de erfelijkheid van de ziekte.
Deze resultaten hebben gevolgen voor de behandeling. Zij benadrukken dat het belangrijk is een deel van de zorg te richten op lichamelijke inspanning. Het idee is om met patiënten te werken om hen opnieuw te leren genieten van lichamelijke inspanning (d.w.z. matige) en zo verslavende lichamelijke inspanning af te leren, die waarschijnlijk geassocieerd wordt met gewichtsverlies.
Referentie